Change starts with knowledge

Op 28 september hebben onder andere 11 leerlingen van het Segbroek College en 14 stadsgenoten meegedaan aan de dialoogbijeenkomst over Moderne slavernij en wat doe jij? Deze bijeenkomst vond plaats in de Grote Kerk in Den Haag en werd georganiseerd door het Haags Vredesinitiatief in samenwerking met Dialoog in Den Haag.

Na een korte rondleiding door de Grote Kerk nam Fairwork de groep mee in een korte presentatie rondom thema om zo zicht te krijgen op de verschillende vormen van buitensporige uitbuiting, waar en hoe vaak dit plaatsvindt voor zover dit gemeld wordt. Na deze inleiding heeft mevr. Cora Espanto over haar ervaring gesproken in Den Haag en hoe zij deze heeft ontvlucht. Mevr. Espanto heeft als “huishoudster” een aantal jaren onder erbarmelijke omstandigheden moeten werken in een van de ambassades in Den Haag. Wil je meer weten over haar ervaring, dan vind je hier een interview met mevrouw Espanto. 

Na deze inleidingen zijn leerlingen, stadsgenoten met slachtoffers in kleine groepen in dialoog gegaan. Ze exploreerde verder over (arbeids)uitbuiting en hoe we dit terug zien in onze eigen levens en wat we zouden kunnen doen om dit te voorkomen. De leerlingen van het Segbroek maken naar aanleiding van deze bijeenkomst kunstzinnige expressies, moodboards en filmpjes om zo het thema verder te verdiepen. Het beeld wat we gebruikt hebben in de aankondiging van dit bericht, is een van deze expressies en is gemaakt door Lieven Joziasse en Jean-Luc Martinot. 

Lieven Joziasse, heeft naar aanleiding van deze dialoog het volgende geschreven:

Wat mij van de dialoog het meest is bijgebleven zijn de boos makende verhalen van hoe terechte hoop in de toekomst van immigranten, snel kan veranderen in het misbruik van goedhartig vertrouwen. Het was ontroerend en prachtig om te horen hoe vrijheid kon voelen voor iemand die dat jaren niet gekend heeft, en tegelijk ook verontrustend om je te bedenken dat je voor de helft niet weet wat er, achter de deuren van ambassades, achter het glas van kassen, en in de overvolle huizen van gastarbeiders, allemaal nog meer plaatsvindt. 

We kregen de verhalen te horen van gastarbeiders die op onmenselijke manieren worden gedowngrade tot niets minder dan slaven. Ook moesten wij wat bijdragen door te vertellen over onze aanrakingen met arbeidsintensiviteit en moderne slavernij. Ik vertelde over mijn jeugd in Kenia en hoe ik woonde tussen de theevelden waar, dag in dag uit, dezelfde mensen stonden te zwoegen en de zware manden op hun rug vulde met thee. Ze kregen vrijwel niks betaald en werden slecht behandeld. Na deze verhalen van iedereen en vooral die van het slachtoffer, die ook mij erg emotioneerde, voelde ik me vooral erg hypocriet. Niet alleen zat ik lekker thee te drinken, ik besefte mij ook voor het eerst dat ik er nooit bewust van geweest dat die schokkende misstanden niet alleen ver weg plaatsvonden. Ik had altijd problemen in dit land blindelings gerelateerd aan Kenia: "wat hebben arbeiders hier nou te klagen?" De ernst van de situatie zoals ik het hoorde van die onschuldige schoonmaakster uit de Filipijnen gaf me een gevoel van schuld, maar gaf me ook motivatie om er iets aan proberen te doen samen met mijn klasgenoten, en de verhalen te delen.

Met dank aan Marie Anne van Erp, Romaine Heuer, Lieven Joziasse en Jean-Luc Martinot.